Mifepriston

Mifepriston – nowoczesna tabletka aborcyjna

Dawkowanie i sposób zażycia

Przy przerwaniu ciąży rozwijającej się w macicy należy zaaplikować doustnie 200 mg mifepristonu, a następnie lek popić dużą ilością wody. Po 24 godz. należy zaaplikować mizoprostol w dawce 600 mcg doustnie (3 tabletki po 200 mcg każda). Po 3 godzinach należy ponownie zaaplikować kolejną dawkę misoprostolu w ilości 600 mcg doustnie (3 tabletki po 200 mcg każda).

Przeciwwskazania do stosowania mifepristone

• Przewlekła niewydolność nerek.
• Niewydolność wątroby.
• Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą zawartą w leku.
• Ciężka astma, niekontrolowana również za pomocą leków.
• Dziedziczna porfiria w jakiejkolwiek odmianie (grupa chorób powiązanych z metabolizmem ludzkiego organizmu, najczęstszej postać choroby charakteryzuje się nadwrażliwością na światło słoneczne).
• Ciąża, która nie została potwierdzona badaniami ultrasonograficznymi, bądź testami biologicznymi.
• Ciąża trwająca dłużej niż 9 tygodni.
• Podejrzenie ciąży pozamacicznej.

Zagrożenia i dodatkowe zalecenia związane ze stosowaniem mifepristonu

• Niepowodzenie metody – w ok. 2 procentach przypadków istnieje ryzyko nieskutecznego usunięcia ciąży. Aby upewnić się, czy doszło do całkowitego wydalenia płodu z narządów rodnych i aborcja farmakologiczna się powiodła, po zastosowaniu leków konieczna jest wizyta kontrolna.
• Krwawienie – po zażyciu mifepristone występuje długotrwałe krwawienie z pochwy (średnio
  przez 14 dni lub dłużej). Charakteryzuje się ono znacznym stopniem nasilenia. Do krwawienia dochodzi w niemal wszystkich przypadkach. Fakt ten nie stanowi jednak potwierdzenia na całkowitego wydalenia płodu. Z tego powodu kobieta po zażyciu mifepristone powinna pozostawać w bliskim sąsiedztwie ośrodka medycznego, do którego powinna się udać w przypadku wystąpienia jakichkolwiek problemów, zwłaszcza bardzo silnego krwawienia z pochwy.
  W czasie 14 do 21 dni od zażycia leku mifepristone kobieta powinna odbyć wizytę kontrolną, mającą na celu sprawdzenie za pomocą odpowiednich środków (badania przedmiotowego, badania ultrasonograficznego, czy pomiaru beta-HCG), czy doszło do całkowitego wydalenia płodu i zatrzymania krwawienia. Przedłużające się krwawienie z pochwy może oznaczać np. poronienie niepełne lub niezdiagnozowaną wcześniej ciążę pozamaciczną. Takie sytuacje wymagają podjęcia właściwego leczenia.
• Wkładka wewnątrzmaciczna – w przypadku, gdy do zajścia w ciążę doszło w czasie stosowania wkładki wewnątrzmacicznej, zastosowanie mifepristone wymaga uprzedniego usunięcia wkładki.
• Grupa krwi z czynnikiem Rh- Zastosowanie mifepristone nie wymaga uprzedniego określenia obecności czynnika Rh, a co za tym idzie, zapobieżenia procesowi polegającemu na wytworzeniu przeciwciał w wyniku immunizacji antygenem pochodzącym z innego osobnika tego samego gatunku. Dobrze mieć jednak taką wiedzę.

W kwietniu 1980 roku po raz pierwszy związek oznaczony początkowo jako RU-486 zsyntetyzował francuski chemik Georges Urbain. Wyjściowo lek miał być wykorzystywany w terapii Zespołu Cushinga*.

Zespół Cushinga — zespół objawów chorobowych związanych z występowaniem podwyższonego poziomu hormonu steroidowego wytwarzanego przez warstwę pasmowatą kory nadnerczy w surowicy krwi. Najczęstszą przyczyną występowania zespołu Cushinga jest długotrwałe podawanie glikokortykosterydów w leczeniu innych chorób.

Otrzymany związek chemiczny okazał się jednak znacznie silniej blokować działanie pokrewnych strukturalnie receptorów dla progesteronu. Minęło sporo czasu, zanim badacze zajmujący się klinicznym zastosowaniem RU-486 byli w stanie określić sposób działania tego preparatu.

Mifepriston budowa cząsteczkowa

W początkowym okresie zalecano stosowanie RU-486 jako tzw. poranną pigułkę po stosunku. Bardzo szybko stwierdzono jednak, że substancja nie jest skuteczna we wczesnym okresie ciąży, zanim poziom progesteronu nie osiągnął progu krytycznego. W późniejszym okresie preparat zalecano jako tzw. regulator miesiączek. Kobieta, zażywając tabletkę co miesiąc, mogła nawet nie wiedzieć, że usuwała ciążę. Jednak i w tym przypadku stwierdzono małą skuteczność. Odnotowano również fakt, że mifepriston powodował zjawisko desynchronizacji, w którym okresy owulacyjny i menstruacyjny ulegały rozregulowaniu, co obniżało skuteczność preparatu w przerywaniu ciąży. W wyniku tych odkryć w październiku 1981 roku endokrynolog Étienne-Émile Baulieu zaproponował, aby sprawdzić skuteczność mifepristonu jako środka do wywoływania aborcji.

Po licznych próbach leku Francja zażądała od Komitetu ds. Produktów Leczniczych przeznaczonych dla ludzi (Committee for Human Medicinal Products – CHMP) wydania opinii na temat korzyści i ryzyka związanego ze stosowania mifepristonu jako środka aborcyjnego. Wystosowano wniosek o zatwierdzenie dawki 200 mg mifepristone jako medyczne zakończenie rozwijającej się ciąży wewnątrzmacicznej. Na podstawie danych klinicznych i międzynarodowych wytycznych CHMP wydał opinię na temat dawkowania mifepristonu stosowanego w połączeniu z analogiem prostaglandyny występującym pod nazwą mizoprostol.

CHMP potwierdził stosowanie dawki 200 mg mifepristone z mizoprostolem (podawanym doustnie w trzech takich samych dawkach) w celu zakończenia ciąży i potwierdził bezpieczeństwo stosowania tych leków w zabiegach zakończenia ciąży. Komitet uznał, że skuteczność mifepristone zależy od długości okresu bez menstruacji, typu prostaglandyny oraz sposobu podania.